Ponovno pokretanje ISC-GeoUnions serije istaknutih predavanja u znak podrške Međunarodnoj deceniji nauka za održivi razvoj

10. septembra 2024. pogledajte stranicu događaja

Svjetski okean pokriva 71% površine planete i, sa oko 4000 m prosječne dubine, njegova zapremina predstavlja više od 90% životno naseljenog prostora. Život na kopnu, nadalje, ovisi o okeanskim vodenim ciklusima, spajajući atmosfersku s okeanskom dinamikom. Veliki okeanski transporter povezuje sve okeane u jedan veliki sistem, izazvan stvaranjem leda na polovima, gde se stvaraju duboke okeanske vode, donoseći kiseonik u tamno duboko more. Oblik obala i morskog dna određuju koherentne prostore u kojima se odvijaju procesi ekosistema: ćelije funkcionisanja ekosistema su prirodne jedinice upravljanja i očuvanja koje karakteriše visoka unutrašnja povezanost između živih komponenti kroz tri vrste tokova. Funkcije ekosistema se obično proučavaju od strane različitih disciplina koje se fokusiraju na biogeohemiju (ekstraspecifične tokove nežive materije koje teku “izvan” vrsta), životne cikluse (intraspecifične tokove žive materije koje teku “unutar” vrste kroz niz generacija) i trofičke mreže. (međuvrsni tokovi žive materije koji teku od vrste do vrste). Tri toka određuju funkcionisanje ekosistema i moraju biti uokvirena i prostorno i vremenski, kako bismo upravljali našim aktivnostima prema ekosistemskom pristupu zasnovanom na znanju ka održivosti. Kao kopnene životinje navikli smo da definiramo ekosisteme prema vegetaciji, ali to nije moguće u oceanu: morsko dno je samo dio okeanskog domena, a veći dio „okruženja“ predstavlja vodeni stup, gdje se nalaze velike biljke. su odsutni. Nadalje, najveći dio oceanskog prostora je u mraku i dominiraju životinje i mikrobi; kisik dopire do dubine kroz silazne struje i nedavno otkrivenu proizvodnju tamnog kisika. Najveći dio okeanske primarne proizvodnje proizlazi iz metabolizma fotosintetskih mikroba (fitoplanktona) koji su nama nevidljivi. Oni su hrana za biljojede koji mogu biti ili bentoski ili planktonski (biljojedi zooplankton, uglavnom sastavljen od malih rakova) koji su, sa svoje strane, hrana za tercijarne proizvođače, uključujući planktonske ličinke i mladunce riba koje odrastaju i, kao odrasli, počinju da jedu jedni druge i da budu glavni izvor hrane za više trofičke nivoe, od morskih pasa do morskih ptica i sisara. U mraku nema primarnih proizvođača i trofičke mreže su zasnovane na kontinuiranom protoku detritusa (morskog snijega) koji održava hranilice detritusa i mesoždere koji se njima hrane. Ovi aspekti se uglavnom proučavaju redukcionističkim pristupima koji smanjuju kompleksnost ekosistema i koji se moraju spojiti u jedinstvenu, holističku viziju. Ekološki tranzicioni procesi koji određuju funkcionisanje ekosistema i planiraju naše aktivnosti, vodeći računa da ne ugrozimo zdravlje žive planete.

Profesor Ferdinando Boero
Univerzitet Federico II, Napoli

Reprodukujte video

12 November 2024, pogledajte stranicu događaja

Mikrobiom doprinosi održivosti ekosistema i ljudskom zdravlju kroz složene interakcije između fizičkog okruženja i drugih organizama koji žive u tom okruženju. S obzirom na ogromnu raznolikost i funkcije koje obavljaju mikrobiomi ekosistema, u ovoj prezentaciji, antimikrobna rezistencija (AMR) će se koristiti kao primjer za istraživanje mikrobne povezanosti u čitavim ekosistemima. Utvrđeno je da su i postrojenja za prečišćavanje gradskih otpadnih voda i intenzivne farme životinja glavni izvori zagađenja okoline AMR-om. Jednom kada antropogeni AMR uđe u okolinu, može se širiti masovnim kretanjem mikroba unutar ekosistema i transportovati različitim putevima na regionalnim, pa čak i globalnim razmjerima.

Bit će istaknuta primjena jednoćelijske metodologije za in situ analizu AMR-a, posebno usmjerenu na proces “distribucije-difuzije-razvoj” (3D) aktivnih bakterija otpornih na antibiotike (ARB). Ciljano jednoćelijsko sortiranje i metagenomika omogućavaju da se precizno odredi „ko radi šta i kako“ u najaktivnijem ARB-u, te da se prati fiziološka evolucija rezistencije i analiziraju osnovni genetski mehanizmi. Ukratko, AMR unutar ekosistema može se kretati između ljudi, životinja, biljaka i okoliša, a okvir One Health u procjeni mikrobnog ciklusa bi trebao biti usvojen.

Profesor Yongguan ZHU je akademik Kineske akademije nauka (CAS), Fellow TWAS-a (Svjetske akademije nauka), Fellow Član je Međunarodnog naučnog vijeća (ISC) i generalni je direktor Istraživačkog centra za eko-ekološke nauke pri CAS-u. Radio je na pitanjima zdravlja i dobrobiti okoliša vezanim za zagađenje, biodiverzitet tla i mikrobnu ekologiju. Bio je član naučnog odbora za ISC program o ljudskom zdravlju i dobrobiti u promjenjivom urbanom okruženju i član je Odbora za planiranje nauke ISC-a. Devet godina je bio član Stalne savjetodavne grupe za nuklearnu primjenu Međunarodne agencije za atomsku energiju (2004-2012). Dobitnik je brojnih nagrada za zasluge, uključujući TWAS nagradu za poljoprivredne nauke 2013, Nacionalnu nagradu za prirodne nauke 2009. i 2023., te nagradu Međunarodne unije za nauku o tlu von Liebig 2022. Objavljuje brojne radove u međunarodnim časopisima s H-indeksom 126 (Web of Science) i odabran je za visoko citiranog istraživača Web of Science (2016-2024).

Reprodukujte video

13 maj 2025, pogledajte stranicu događaja

Nova knjiga profesora Williama Moseleyja analizira historiju inicijativa za sigurnost hrane i razvoj poljoprivrede u postkolonijalnoj Africi i ocrtava viziju budućeg prosperiteta. Glavni argument knjige ima tri dijela. Prvo, razvojne organizacije i vlade će se početi ozbiljno baviti nesigurnošću hrane (SDG2) u Africi tek kada u potpunosti dovedu u pitanje tvrdnju da je uski fokus na proizvodnu poljoprivredu rješenje, ideja koja je ključna za nauku o usjevima ili agronomiju. Drugo, razvoj poljoprivrede mora se posmatrati kao više od prvog koraka u procesu industrijskog razvoja, već kao održivi izvor prihoda koji sam po sebi ima vrijednost. Treće, agroekološki pristup, u kombinaciji s dobrim upravljanjem, omogućit će ljudima veću kontrolu nad svojim prehrambenim sistemima, održivije proizvoditi zdravu hranu i poboljšati pristup hrani za najsiromašnije među siromašnima. Nakon širokog konceptualnog uvoda s naglaskom na političku agronomiju i političku ekologiju, Moseley preispituje prošla iskustva u oblasti sigurnosti hrane i razvoja poljoprivrede u četiri zemlje u kojima je provodio istraživanje: Mali, Burkina Faso, Južna Afrika i Bocvana. Zatim ispituje uspješne napore u svakoj od gore navedenih zemalja i ocrtava buduće pravce koji naglašavaju agroekologiju, odnosno primjenu ekoloških principa na poljoprivredne sisteme. Zaključuje s nekim idejama o institucijama na nacionalnom, regionalnom i međunarodnom nivou. Da bi se izgradili otporniji prehrambeni sistemi i drugačija vrsta razvoja, morat će se pojaviti nove institucije koje podržavaju agroekologiju i dinamično ruralno područje.

Profesor William G. Moseley je geograf specijaliziran za ljudska, okolišna i razvojna pitanja koji predaje kurseve o: uvodnoj humanoj geografiji; ljudima, poljoprivredi i okolišu; Africi; razvoju i nerazvijenosti; te vodi seminar za starije osobe o studijama okoliša i razvoja. U većini svojih kurseva pokušava postići najmanje tri cilja: 1) usavršiti vještine studenata kao kritičkog mišljenja putem čitanja, diskusije i pisanja; 2) poticati geografsko razmišljanje i analizu pažljivim ispitivanjem prostornih obrazaca ljudskih procesa, interakcija između ljudi i okoliša te veza između mjesta i regija; i 3) potaknuti veći interes za geografsko razumijevanje svijeta. Posebno mu je stalo do toga da njegovi studenti budu izloženi različitim gledištima o bilo kojem datom pitanju, da nauče analizirati i dekonstruirati ta gledišta, te da se potom bave ključnim pitanjima i konstruiraju vlastite uvjerljive argumente.

Reprodukujte video